Η οικονομική κρίση της Αργεντινής το 2001-2002 και το default στα ομόλογα της χώρας, ύψους 100 δισ. δολαρίων, που καταδίκασαν εκατομμύρια ανθρώπους στη φτώχεια, ωχριά μπροστά στο τί θα γινόταν στην Ευρωζώνη σε περίπτωση χρεοκοπίας ενός μέλους της.
Η ενιαία αγορά της ΕΕ για προϊόντα, υπηρεσίες, κεφάλαια και εργασία -που είναι και η βάση της ευημερίας της Ευρώπης- δεν θα μπορούσε να παραμείνει... ενωμένη πια, εφόσον θα υπήρξαν αποχωρήσεις από το ευρώ, άτακτες υποτιμήσεις νομισμάτων και χαοτικές ροές χρήματος.
Η έξοδος μίας χώρας όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία ή η Πορτογαλία ή ακόμη και η αποχώρηση του οικονομικού κολοσσού της Γερμανίας θα προκαλούσε τέτοια τεράστια πικρία που θα αναζωπύρωνε εθνικές διαμάχες, και η ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν θα μπορούσε να επιζήσει.
Η υιοθέτηση του ευρώ είναι κάτι το μη αναστρέψο καθώς η έξοδος από το νόμισμα θα απαιτούσε χρονοβόρες προετοιμασίες που θα πυροδοτούσαν τη μητέρα όλων των οικονομικών κρίσεων. Τα νοικοκυριά και ο εταιρείες θα τοποθετουσαν τις κατάθεσεις τους σε άλλες τράπεζες της Ευρωζώνης ή σε άλλες χώρες του εξωτερικού για να τις προστατέψουν, προκαλώντας έτσι την κατάρρευση τραπεζών, τεράστιες εκροές κεφαλαίων και απίστευτο ξεπούλημα πολλών assets.
Τα διοικητικά και τα νομικά έξοδα και η όλη διαδικασία δημιουργίας από την αρχή ενός εγχώριου νομίσματος, θα ήταν δυσθεώρητα. Οι επιχειρήσεις ξόδεψαν δισεκατομμύρια για πολλά χρόνια έτσι ώστε να μπορέσουν να προετοιμαστούν για την υιοθέτηση του ευρώ. Οποια χώρα αποχαιρετήσει το ευρώ θα πρέπει να ξεκινήσει από την αρχή, από το μηδέν.ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΜΟΝΗ ΤΗΣ...
