Δευτέρα, Μαρτίου 26, 2012

ΤΟ ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ ΜΑΚΕΛΕΙΟ - Ποιος έκοψε την εκπομπη

HOSTESS...Ποιος έκοψε την εκπομπη 

Πέμπτη, Μαρτίου 22, 2012

«Παρασιτικός καταναλωτισμός»

HOSTESS... 
  • Κείμενα του Παναγιώτη Κονδύλη (1943-1998) 
Προϋποθέσεις, παράμετροι και ψευδαισθήσεις της ελληνικής εθνικής πολιτικής, του βιβλίου του Παναγιώτη Κονδύλη, Πλανητική πολιτική μετά τον ψυχρό πόλεμο, εκδ. Θεμέλιο, Αθήνα 1992.

αποσπασμα...

"Η παρατήρηση αυτή μας φέρνει στη δεύτερη από τις δύο μεγάλες φάσεις της εθνικής συρρίκνωσης του ελληνισμού σ’ αυτόν τον αιώνα. Αν η πρώτη είχε κυρίως γεωπολιτικό χαρακτήρα, η δεύτερη, πού άρχισε μετά τη σχετική ολοκλήρωση της πρώτης, χαρακτηρίζεται από τα συμπτώματα και τα συμπαρομαρτούντα ενός παρασιτικού καταναλωτισμού αδιάφορου για τις μακροπρόθεσμες εθνικές του επιπτώσεις, ιδιαίτερα σ’ ό,τι αφορά την ανεξαρτησία της χώρας και την αυτοτέλεια των εθνικών της αποφάσεων. Τον καταναλωτισμό αυτόν δεν τον ονομάζουμε παρασιτικό για να τον υποβιβάσουμε ηθικά, αντιπαρατάσσοντάς του «ανώτερα» και «πνευματικά» ιδεώδη ζωής, όπως κάνουν διάφοροι διανοούμενοι. Θα ήταν εξωπραγματικό και ανόητο να θέλει να αποκόψει κανείς τον ελληνικό λαό στο σύνολό του από τις νέες δυνατότητες της παραγωγής και της τεχνολογίας — και επί πλέον θα ήταν και επικίνδυνο, γιατί μια τέτοια αποκοπή θα συμβάδιζε με μια γενικότερη οικονομική και στρατιωτική καθυστέρηση. Ό όρος «παρασιτικός καταναλωτισμός» χρησιμοποιείται εδώ στην κυριολεξία του για να δηλώσει ότι η σημερινή Ελλάδα, όντας ανίκανη να παραγάγει η ίδια όσα καταναλώνει και μην έχοντας αρκετή αυτοσυγκράτηση — και αξιοπρέπεια — ώστε να μην καταναλώνει περισσότερα απ’ όσα μπορεί να παραγάγει η ίδια, προκειμένου να καταναλώσει παρασιτεί, και μάλιστα σε διπλή κατεύθυνση: παρασιτεί στο εσωτερικό, που υποθηκεύει τους πόρους του μέλλοντος μετατρέποντάς τους σε τρέχοντα τοκοχρεολύσια, και παρασιτεί προς τα έξω, που έχει επίσης δανεισθεί υπέρογκα ποσά όχι για να κάνει επενδύσεις μελλοντικά καρποφόρες αλλά κυρίως για να πληρώσει με αυτά τεράστιες ποσότητες καταναλωτικών αγαθών, τις οποίες και πάλι εισήγαγε από το εξωτερικό. Η εξέλιξη αυτή συντελέσθηκε στο πλαίσιο της μεταπολεμικής προοδευτικής διαπλοκής των διεθνών οικονομικών διαδικασιών γενικά και των ευρωπαϊκών οικονομιών ειδικότερα, ωστόσο θα ήταν λάθος να τη θεωρήσουμε ως ειμαρμένη πού ενέσκηψε πάνω σε μιαν αδύνατη κι ανυπεράσπιστη Ελλάδα, αιχμαλωτισμένη ανέκκλητα στα δίχτυα του «διεθνούς κεφαλαίου». Τέτοιες φαινομενικά περισπούδαστες εξηγήσεις προσφέρουν όσοι οχυρώνονται πίσω από την αγοραία «αριστερή» και «φιλολαϊκή» ρητορική, αρνούμενοι να αναμετρήσουν το μέγεθος των δικών τους ευθυνών, το βάθος των συντελεστών της σημερινής εθνικής κρίσης και την οδυνηρότητα των πιθανών διεξόδων απ’ αυτήν. Οι πρωταρχικοί λόγοι, πού έθεσαν σε κίνηση τη διαδικασία της εθνικής εκποίησης και της συναφούς πολιτικής αποδυνάμωσης της Ελλάδας σε διεθνές επίπεδο, είναι ενδογενείς και ανάγονται στη λειτουργία του πολιτικού της συστήματος και στη συμπεριφορά όλων των υποκειμενικών του παραγόντων. Με άλλα λόγια: το ελληνικό κοινωνικό και πολιτικό σώμα στο σύνολο του επωφελήθηκε από τη μεταπολεμική πρωτοφανή ανάπτυξη της διεθνούς οικονομίας και άντλησε βραχυπρόθεσμα ωφελήματα απ’ αυτή με αντάλλαγμα τον μακροπρόθεσμο υποβιβασμό της Ελλάδας στην κλίμακα του διεθνούς καταμερισμού της εργασίας και συνάμα τη γενική εθνική της υποβάθμιση. Αυτό έγινε με τη μορφή ενός σιωπηρού, αλλά διαρκούς και κατά μέγα μέρος συνειδητού και επαίσχυντου κοινωνικού συμβολαίου, στο πλαίσιο του οποίου η εκάστοτε πολιτική ηγεσία — «δεξιά», «φιλελεύθερη» ή «σοσιαλιστική», κοινοβουλευτική ή δικτατορική: στο κρίσιμο τούτο σημείο οι αποκλίσεις υπήρξαν ελάχιστες — ανέλαβε τη λειτουργία να ενισχύει γρήγορα και παρασιτικά τις καταναλωτικές δυνατότητες του «λαού» με αντίτιμο την πολιτική του εύνοια ή ανοχή, ήτοι τη διαχείριση της πολιτικής εξουσίας και την κάρπωση των συναφών κοινωνικών και υλικών προνομίων. Βεβαίως, η συναλλαγή αυτή χαρακτήριζε τον ελληνικό κοινοβουλευτισμό από τα γεννοφάσκια του, όμως η πρωτοφανής μεταπολεμική διεθνής οικονομική συγκυρία της προσέδωσε δυνατότητες επίσης πρωτοφανείς: προς άγρα και συγκράτηση της εκλογικής πελατείας μπορούσαν τώρα να προσφερθούν όχι απλώς ανιαρές κρατικές θέσεις, αλλά επί πλέον πολύχρωμες μάζες καταναλωτικών αγαθών και πλήθος δελεαστικών καταναλωτικών δυνατοτήτων. Ενώ όμως η πρώτη προσφορά συνεπαγόταν κυρίως την εκποίηση του κρατικού μηχανισμού και των κρατικών πόρων στην εσωτερική αγορά, η δεύτερη — και πιο πλουσιοπάροχη — απέληγε με εσωτερική αναγκαιότητα στο ξεπούλημα ολόκληρου τού έθνους στη διεθνή αγορά. Αυτό το ξεπούλημα άρχισε με τα μεγάλα, αντίδρομα και ταυτοχρόνως συμπληρωματικά, κύματα της μετανάστευσης και του τουρισμού, για να κορυφωθεί, αλλάζοντας αισθητά όψη και συναισθηματική επένδυση, στην αγορά αυστριακών μπισκότων για σκύλους και στην οργάνωση τριήμερων ταξιδιών στο Λονδίνο για ψώνια, κατασταλάζοντας ενδιαμέσως παχυλές επιδοτήσεις μιας περιττής αγροτικής παραγωγής και την περαιτέρω διόγκωση μιας ημιπαράλυτης δημοσιοϋπαλληλίας. Ποτέ άλλοτε το κράτος και το έθνος δεν βρέθηκαν, χάρη στην απλόχερη μεσολάβηση του «πολιτικού κόσμου», σε τόσο αγαστή σύμπνοια με τον χαρτοπαίχτη της επαρχίας και με το τσόκαρο των Αθηνών.
Ο παρασιτικός καταναλωτισμός, όπως τον ορίσαμε παραπάνω, προκάλεσε μια τέτοια διασπάθιση πόρων, ιδιαίτερα στη δεκαετία του 1980, ώστε η στενότητα των πόρων θα ακολουθεί στο εξής, και για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, την ελληνική εθνική πολιτική σαν βαρειά σκιά ˙ οι σημερινές, και οι αναπόδραστες αυριανές, προσπάθειες του «πολιτικού κόσμου» για τη λύση αυτού του πιεστικού προβλήματος δεν αποτελούν διαρθρωτική του αντιμετώπιση, παρά κατά βάθος αποσκοπούν στη δημιουργία συνθηκών πρόσκαιρης ανακούφισης πού θα επιτρέψουν ξανά την ανακύκλωση του προηγούμενου φαύλου παιγνιδιού μεταξύ κομμάτων και ψηφοφόρων. Είναι περιττό να εξηγήσουμε ποιές μακροπρόθεσμες συνέπειες έχει η υφιστάμενη σήμερα στενότητα των πόρων για το μέλλον τού έθνους, δηλ. για την οικονομική ανταγωνιστικότητα του, για την παιδεία του και για την άμυνα του. Εξ αιτίας της στενότητας τούτης η Ελλάδα ξεκινά τον αγώνα δρόμου στην αρχόμενη πολυτάραχη φάση της πλανητικής πολιτικής με ένα επί πλέον σημαντικότατο μειονέκτημα. Η οικονομική της υποπλασία, η οποία χρηματοδοτήθηκε και εξωραΐσθηκε καταναλωτικά με την εκτεταμένη απώλεια της οικονομικής της ανεξαρτησίας, θα περιορίσει πολύ τα περιθώρια των πολιτικών της επιλογών και δραστηριοτήτων, προ παντός όταν θα συγκρουσθούν οι δικές της θέσεις με εκείνες των Ευρωπαίων και άλλων χρηματοδοτών της. Για τη σύγκρουση αυτή, η οποία, δεν αποκλείεται κάποτε να πάρει εκρηκτικές διαστάσεις, θα πούμε μερικά πράγματα αμέσως παρακάτω. Πάντως την πορεία και την έκβασή της τις προδιαγράφει η σημερινή εικόνα της Ελλάδας στον διεθνή, και προ παντός στον κοινοτικό ευρωπαϊκό χώρο. Θα πρέπει κανείς, όπως συμβαίνει κατά κανόνα στη μακάρια ελληνική επικράτεια, να αγνοεί τον χώρο αυτόν ή να έχει πάθει αθεράπευτη εθνικιστική τύφλωση και κώφωση για να μη γνωρίζει ότι στα μάτια των εταίρων της η Ελλάδα είναι σήμερα ένας ανεπιθύμητος παρείσακτος, ένας αναξιοπρεπής επαίτης, ο οποίος ζητά δισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο προκειμένου να καταναλώνει πολύ περισσότερα απ’ όσα του επιτρέπουν οι παραγωγικές του δυνατότητες και η παραγωγικότητα της εργασίας του, και ο οποίος επί πλέον, για να διασφαλίσει την παρασιτική του ευημερία, δεν διστάζει να ελίσσεται και να εξαπατά, ενώ ο επαρχιωτισμός και ο ενίοτε παιδικός εγωκεντρισμός του δεν του επέτρεψαν ποτέ να διατυπώσει κάποια ουσιώδη σκέψη ή πρόταση γενικού ευρωπαϊκού ή διεθνούς ενδιαφέροντος. Δεν έχει σημασία αν την εικόνα τούτη τη συμμερίζονται όλοι ανεξαιρέτως και αν ευσταθούν όλες της οι λεπτομέρειες ˙ βαρύνουσα πολιτική σημασία έχει η γενική της διάδοση και προ παντός η γενική συμφωνία της με τα πραγματικά δεδομένα. Εδώ ήδη φαίνεται καθαρότατα η βαθειά εσωτερική σχέση ανάμεσα στην πολιτική του παρασιτικού καταναλωτισμού και στις τύχες της χώρας μέσα στην κοινωνία των εθνών.
Οι απωθητικοί και αντισταθμιστικοί μηχανισμοί, με τη βοήθεια των οποίων η πολυδαίδαλη και πολυμήχανη νεοελληνική ψυχή παρακάμπτει τους εξευτελισμούς χωρίς ποτέ να τους υπερνικήσει κατά μέτωπο, είναι παλαιοί, δοκιμασμένοι και γνωστοί. Επειδή ο επαίτης κατάγεται, γεωγραφικά τουλάχιστον, από τον τόπο του Περικλή, πιστεύει ο ίδιος ότι δικαιούται να εμφανίζεται με χλαμύδα, τη λευκότητα της οποίας τίποτε, ούτε καν κατάφωρες παραχαράξεις και καταχρήσεις, δεν θα μπορούσε να σπιλώσει. Παράλληλα, οι περιοδικές πατριωτικές εξάρσεις ή αψιθυμίες, από διάφορες αφορμές, επιτρέπουν την ψυχολογικά βολική υπερκάλυψη της εθνικά ολέθριας συλλογικής πρακτικής από το υψιπετές εθνικό φρόνημα, της κοντόθωρης ευδαιμονιστής δραστηριότητας από το μετέωρο παραλήρημα. Επίσης καθιστούν δυνατή την ψευδαίσθηση της ομοψυχίας όταν οι ατομικές βλέψεις και οι προσωπικές επιδιώξεις στην πραγματικότητα αποκλίνουν τόσο, ώστε είναι πια δυσχερέστατο να συντονισθούν με καθοριστικό άξονα τις επιταγές μιας μακρόπνοης εθνικής πολιτικής ˙ η κραυγαλέα επίδειξη ομοψυχίας υποκαθιστά έτσι την ύπαρξη πρακτικά δεσμευτικής και αποδοτικής ομογνωμίας πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα και συγκεκριμένες λύσεις. Έτσι, ό,τι θα έπρεπε ν’ αποτελεί ψυχολογικό θεμέλιο για την άσκηση εθνικής πολιτικής μετατρέπεται σε ψυχολογικό άλλοθι για τη ματαίωση των προϋπο­θέσεών της, καθώς η διαρκής πατριωτική μέθη εμποδίζει μόνιμα τους ευτυχείς φορείς της να αποκρυσταλλώσουν τη ρητορική εθελοθυσία τους σε κοινές πραγματιστικές πολιτικές αποφάσεις, ήτοι σε μία κατανομή ευθυνών, εργασιών, προσφορών και απολαβών μέσα σ’ ένα μακρόχρονο και δεσμευτικό πρόγραμμα εθνικής επιβίωσης. Όσο περισσότερο η συζήτηση μετατοπίζεται προς την κατεύθυνση τέτοιων αποφάσεων, τόσο γρηγορότερα η μέθη ξεθυμαίνει για να επικρατήσει και πάλι η ατομική ή «κλαδική» λογική του παρασιτικού καταναλωτισμού. Ως συνδετικός ιστός και ως κοινός παρονομαστής απομένει έτσι μία γαλανόλευκος πομφόλυξ.
Μολονότι ο νεοελληνικός αψίκορος πατριωτισμός αποτελεί, λόγω των μονίμων υπεραναπληρωτικών του λειτουργιών, ενδημικό φαινόμενο, ωστόσο οι πολεμικές του αιχμές αλλάζουν κατά εποχές στόχο, και κάποτε στρέφονται εναντίον των χθεσινών ακόμη, πραγματικών ή φανταστικών φίλων και συμμάχων του. Μέσα στη σημερινή συγκυρία της πλανητικής πολιτικής, όπου ο εθνικισμός αναλαμβάνει νέες λειτουργίες και αντλεί απ’ αυτές νέα ζωτικότητα, δεν θα ήταν λογικό να αναμένεται η έκλειψη του ελληνικού. Επίσης εύλογη θα ήταν η υπόθεση, ότι οι διεθνείς διακυμάνσεις ενδεχομένως θα πρόσθεταν στους παλαιότερους και γειτονικότερους αντιπάλους του νέους, πιο απόμακρους και συνάμα πιο ακαταμάχητους, εναντίον των οποίων θα έτρεφε τα ίδια αισθήματα ανήμπορης λύσσας πως π.χ. εναντίον των «Αμερικανών και του ΝΑΤΟ» στη δεκαετία του 1970. Ιδιαίτερα βαρύνουσες θα ήσαν οι συνέπειες, αν αυτή τη φορά σε τέτοιους αντιπάλους μεταβάλλονταν μερικοί από τους σημαντικότερους εταίρους στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, οι οποίοι θα έκαναν (όπως είναι πιθανότατο ότι θα κάνουν) δύο πράγματα: αφ’ ενός θα αγνοούσαν ό,τι οι Έλληνες θεωρούν ως εθνικά τους δίκαια, υιοθετώντας στα αντίστοιχα ζητήματα είτε τη θέση των αντιπάλων της Ελλάδας είτε εν πάση περιπτώσει θέση σύμφωνη με τα δικά τους περιφερειακά συμφέροντα ˙ και αφ’ έτερου θα αρνούνταν να χρηματοδοτήσουν περαιτέρω τον ελληνικό παρασιτικό καταναλωτισμό, επιβάλλοντας στην ελληνική οικονομία αυστηρή δίαιτα εξυγιάνσεως και επαναφέροντας το ελληνικό βιοτικό επίπεδο στο ύψος πού επιτρέπουν οι δυνατότητές της. Μία έξαρση του ελληνικού εθνικισμού απ’ αφορμή σοβαρές αντιδικίες με τους κοινοτικούς εταίρους θα σήμαινε, τουλάχιστον de facto, ότι θα κατέρρεε το σημερινό ελληνικό όνειρο ενός παρασιτικού καταναλωτισμού μέσα στους κόλπους και με τα έξοδα μιας ενωμένης Ευρώπης. Το φαύλο παιγνίδι της δανεικής ευημερίας με αντιπαροχή τη βαθμιαία εθνική εκποίηση θα μπορούσε ίσως να παραταθεί για πολύ μέσα στο θερμοκήπιο μιας Ευρώπης συνασπισμένης από τους φόβους του Ψυχρού Πολέμου και οικονομικά εύρωστης χάρη στην αμερικανική πολιτικοστρατιωτική στήριξη. Όμως, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, το τέλος του Ψυχρού Πολέμου συνεπέφερε και το τέλος τέτοιων θερμοκηπίων, οι ευρωπαϊκές Δυνάμεις καλούνται να πληρώσουν τώρα οι ίδιες τα έξοδα για τις περιφερειακές και παγκόσμιες υποχρεώσεις ή επιθυμίες τους, και αρχίζει μία περίοδος, όπου καθένας μετρά ως την τελευταία πεντάρα τα (πολιτικά και οικονομικά) έσοδα και έξοδα, προετοιμαζόμενος για τους διαγραφόμενους νέους και οξείς ανταγωνισμούς. Υπό τις συνθήκες αυτές, η Ελλάδα θα έπρεπε να διαθέτει μοναδικά και αναντικατάστατα γεωπολιτικά ή στρατηγικά πλεονεκτήματα προκειμένου ν’ ανταλλάξει μ’ αυτά τον παρασιτικό καταναλωτισμό της — όμως δεν τα διαθέτει, κι αυτό σημαίνει ότι ακόμα και η εξακολούθηση της εθνικής εκποίησης στους ισχυρότερους Ευρωπαίους και άλλους εταίρους όχι μόνο την εν μέρει δωρεάν διατροφή δεν μπορεί να εξασφαλίσει, αλλά ούτε καν μπορεί να εγγυηθεί τουλάχιστον την πολιτικοστρατιωτική προστασία της ελληνικής εθνικής υπόστασης. Η αναζήτηση προστάτη είναι μάταιη, όχι γιατί οι υπερήφανοι Έλληνες δεν ζητούν και δεν θέλουν την προστασία, αλλά γιατί κανείς δεν την προσφέρει αναμφίλεκτα και τελεσίδικα. Αυτή είναι η σημερινή κατάσταση του ελληνικού έθνους, μετά από επτά περίπου δεκαετίες γεωπολιτικής και κοινωνικοπολιτικής συρρίκνωσης.
Έτσι τίθεται και πάλι, από άλλους δρόμους και με άλλες συντεταγμένες, το κλασσικό πρόβλημα της εθνικής επιβίωσης, το οποίο πολλοί πίστεψαν ότι θα λύσουν άνετα και πρόσχαρα με την «ευρωπαϊκή ενοποίηση». Άλλοι πάλι πρεσβεύουν ότι κάθε διατύπωση τέτοιων προβλημάτων και γενικά οποιαδήποτε επικέντρωση της πολιτικής σκέψης στο έθνος σημαίνει απορριπτέο αταβισμό. Όποιος δεν θέλει να συγχέει τις ευχές του με την πραγματικότητα οφείλει να διαπιστώσει ότι, όσο κι αν αυτό φαίνεται λυπηρό για τις προοπτικές της παγκόσμιας κοινωνίας, το έθνος ως βασική μονάδα πολιτικής συνομάδωσης και συνεπώς η επιβίωσή του ως εγγύηση της φυσικής και πολιτικοκοινωνικής επιβίωσης συγκεκριμένων ανθρώπων διόλου δεν έχουν πρακτικά ξεπερασθεί ούτε σε ευρωπαϊκό ούτε σε παγκόσμιο επίπεδο. Στο βιβλίο αυτό εξηγήσαμε γιατί είναι εσφαλμένη η αντίληψη ότι οι οικονομικές συγχωνεύσεις και οι διεθνείς τυποποιήσεις του δικαίου ή της ηθικής μπορούν από μόνες τους να δημιουργήσουν υπερεθνικές ενότητες. Όπως δείχνει, σε όποιον την παρακολουθεί προσεκτικά, η συμπεριφορά των μεγάλων ευρωπαϊκών και εξωευρωπαϊκών Δυνάμεων μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, αυτές διόλου δεν θεωρούν ότι η συγχώνευση των οικονομιών θα καταργήσει τα εθνικά οικονομικά και άλλα συμφέροντα ή ότι η μετατόπιση του κέντρου βάρους προς τα ζητήματα της οικονομίας θα εξαλείψει τους εθνικούς ανταγωνισμούς. Τα μικρότερα έθνη, συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού, οφείλουν να συναγάγουν τα συμπεράσματά τους από τις παρατηρήσεις αυτές. Η συγχώνευση της πολιτικής με την οικονομία δεν σημαίνει κατάργηση της πολιτικής, και μάλιστα της εθνικής πολιτικής, παρά προκαλεί μιαν ολοένα και στενότερη σύνδεση ανάμεσα σε οικονομική και σε εθνική επιτυχία ή αποτυχία. Αυτό είναι οφθαλμοφανές στον στενότερο στρατιωτικό τομέα, εξ ίσου πρόδηλο θα γίνει όμως και ως προς ολόκληρο το εθνικό-οικονομικό φάσμα στον βαθμό πού ενεργειακοί, πληθυσμιακοί, οικολογικοί και συναφείς παράγοντες αποκτήσουν στην αρχόμενη φάση της πλανητικής πολιτικής προνομιακή σημασία για την επιβίωση των επί μέρους εθνών σε μία τέτοια περίπτωση, μόνον όποιος κάνει έγκαιρη και επίμονη προεργασία θα διασωθεί μακροπρόθεσμα — και το μικρό έθνος χρειάζεται ίσως μεγαλύτερη προβλεπτικότητα από τα μεγάλα."

Τετάρτη, Μαρτίου 21, 2012

Τρίτη, Μαρτίου 20, 2012

Top 20 Ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ


ΑΛΛΟΝ ΨΗΦΙΣΑΝ .....

«Μια μεγάλη, σιωπηρή πλειοψηφία» των Ελλήνων είναι πρόθυμη να κάνει ό,τι χρειαστεί για να παραμείνει το ευρώ, δηλώνει σε συνέντευξή του στους Financial Times ο Έλληνας πρωθυπουργός, Λουκάς Παπαδήμος.

Σύμφωνα με τη συνέντευξη που επικαλείται το δίκτυο CNBC, ο Έλληνας πρωθυπουργός δήλωσε πως η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να αποφύγει μία ακόμη αναδιάρθρωση του χρέους και οι πολιτικοί της ηγέτες είναι έτοιμοι να βάλουν στην άκρη τις διαφορές και να υλοποιήσουν τις διαρθρωτικές και δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις.

Ο Λ. Παπαδήμος εξέφρασε την πεποίθηση ότι το πτωτικό οικονομικό σπιράλ της Ελλάδας θα αποδεικνυόταν πρόσκαιρο.

«Είμαι πεπεισμένος ότι έχουμε διανύσει ήδη τον μισό δρόμο που πρέπει να κάνουμε για την οικονομική ανάκαμψη, αν και η διαδικασία της δημοσιονομικής προσαρμογής θα διαρκέσει περισσότερο. Οι θετικοί ρυθμοί ανάπτυξης θα πρέπει να επιτευχθούν σε διάστημα μικρότερο των δύο ετών», δήλωσε.

Η πεποίθηση αυτή του Έλληνα πρωθυπουργού έρχεται παρά τις ευρείες ανησυχίες εκτός Ελλάδας ότι η οικονομική κατάσταση της χώρας καθιστά την έξοδο από την ευρωζώνη μια ορατή πιθανότητα.

Παραδέχτηκε ακόμη ότι η Ελλάδα ίσως χρειαστεί περαιτέρω έξωθεν βοήθεια εάν δεν κατορθώσει να επιστρέψει στις αγορές μέχρι το 2015.

Υποστήριξε ακόμη ότι η εφαρμογή των συμφωνηθέντων μεταρρυθμιστικών μέτρων, και των επιπλέον μέτρων για την τόνωση της ανάπτυξης, θα οδηγούσε έναν φαύλο κύκλο δημοσιονομικής λιτότητας και συρρίκνωσης της οικονομίας, «σε έναν κύκλο διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, αύξησης της δραστηριότητας και σε ταχύτερη δημοσιονομική εξυγίανση».

Η πλήρης εφαρμογή του προγράμματος θα περιόριζε ακόμη την πιθανότητα μιας ακόμη αναδιάρθρωσης του χρέους. «Θα κάνουμε οτιδήποτε χρειαστεί για να διασφαλίσουμε ότι αυτή ήταν η τελευταία αναδιάρθρωση ελληνικού κρατικού χρέους».

Αναφορικά με τις εκλογές και το ενδεχόμενο υλοποίησης ή όχι των συμφωνηθέντων, ο Έλληνας υπουργός εμφανίστηκε βέβαιος ότι οι μεταρρυθμίσεις θα συνεχιστούν με οποιαδήποτε κυβέρνηση.

«Αυτή είναι η βούληση της πλειονότητας των Ελλήνων και θα ληφθεί πολύ σοβαρά υπόψη από τα πολιτικά κόμματα», δήλωσε ο Λ. Παπαδήμος.

Και πρόσθεσε ότι «σχεδόν σε κάθε δημοσκόπηση εμφανίζεται ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών («έχω δει ακόμη και 70%-80%) υποστηρίζουν τη διατήρηση της παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη και αυτό υποδηλώνει ότι παρά τις θυσίες και το βραχυπρόθεσμο κόστος προσαρμογής, είναι πρόθυμοι να κάνουν ό,τι πρέπει να γίνει ώστε η χώρα να παραμείνει στο ευρώ».

Ακόμη, σύμφωνα με τη συνέντευξη, ο Έλληνας πρωθυπουργός απέφυγε να αποκλείσει το ενδεχόμενο να συνεχίσει ως πρωθυπουργός μετά από τις εκλογές εάν δεν υπήρχε επαρκής στήριξη για έναν εναλλακτικό υποψήφιο.


Κυριακή, Μαρτίου 18, 2012

Λίνα Νικολακοπούλου - Τι μπορούσα να σου πω



HOSTESS...
-Οταν κάνω εκπτώσεις είμαι άχρηστη. Οποτε συναντιόμαστε, να συναντιόμαστε καθαρόαιμα προς τη μια ή την άλλη πλευρά».


-Χρειάζεται να πας λίγο πίσω και ενδιάμεσα να ψάξεις. Πάντα αναζητάω και την ίδια ώρα θέλω και κάποιος να με αναζητήσει. Οπως εγώ εκπέμπω, να μου απαντήσουν σ' αυτό το σήμα. Δεν είναι τόσο απλά όπως τα λέμε. Μπορεί να καθήσεις στο παγκάκι, να περιμένεις ώρες και να μην έρθει άνθρωπος...». 



στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
μουσική: Γιάννης Σπανός
ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη, από το προσωπικό της LP "Καλά είναι κι έτσι" (1981)


Μου λεγες δεν έχω χρόνια για να χάσω,
τι μπορούσα να σου πω
Όλα εδώ με πνίγουν πώς να ησυχάσω,
τι περίμενες να πω
Κάθε μέρα διαβασμένη εφημερίδα,
όλα γίνανε παλιά
γέμισε η σελίδα, φτάνουν όσα είδα,
φτάνει τόση ερημιά

Ξέρω τώρα τι σημαίνει να σωπαίνεις,
τι μπορούσα να σου πω
Κάθε τόσο κι άλλη αλήθεια να μαθαίνεις,
τι περίμενες να πω
Τα παγκάκια οι πλατείες μας χρεώνουν
τόσες άδειες Κυριακές
Κι όλη η ζωή μας χάνεται στους δρόμους
ό, τι έμεινε απ το χτες

Κι όπως σφύριζαν τα τρένα μες στον κόσμο,
τι μπορούσα να σου πω
Δυο μεγάφωνα βραχνά για τόσο κόσμο,
τι περίμενες να πω
Κι όπως έψαχνες για θέση σε κοιτούσα
και τα μάτια μου φωτιά
Τέταρτο βαγόνι, νούμερο και σκόνη
η ζωή μου τώρα πια

Με ένα τρόπο γραφής πολύ ισχυρό και ιδιαίτερο, η Νικολακοπούλου μπαίνει στο χώρο του τραγουδιού επηρεάζοντας σε μεγάλο βαθμό τον ελληνικό στίχο. Ο λόγος της είναι σύνθετος, με θέματα ερωτικά αλλά και κοινωνικά, χρησιμοποιεί μεταφορές, νεολογισμούς και έντονες εικόνες, πολλές φορές υπερρεαλιστικές. Οι στίχοι της Νικολακοπούλου αποτυπώνουν μια διαφορετική ανάγκη έκφρασης από τη μέχρι τότε στιχουργία, με θέματα που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα, γίνονται περισσότερο ψυχογραφικοί, περισσότερο προσωπικοί, θίγοντας τους σύγχρονους προβληματισμούς του ανθρώπου. Τολμηρή και με εξομολογητικό χαρακτήρα πολλές φορές στο στίχο της, η ίδια δηλώνει Αν νομίζει κανείς ότι μπορεί να αναδυθεί κάτι χωρίς έκρηξη ή χωρίς θάνατο κάποιου άλλου πράγματος, κάνει λάθος. Πρέπει κάτι να δώσεις χωρίς τσιγκουνιά, για να βγει στο φως... Κάτι πρέπει να κάψεις... Έχει γράψει τη μουσική σε δύο μόνο τραγούδια, σε στίχους δικούς της: στο τραγούδι "Ανεβάσαμε" στο δίσκο "Δεν έχω ιδέα" (1989), το οποίο ερμήνευσε η ίδια, και το "Ανακαλύψαμε κάτι παλιό" στο δίσκο "Ανάσα η τέχνη της καρδιάς" (1995) που ερμήνευσε η Δήμητρα Γαλάνη.
  • 1981 Σκουριασμένα Χείλια – Βίκυ Μοσχολιού
  • 1981 Καλά Είναι Κι Έτσι – Δήμητρα Γαλάνη
  • 1982 Σαριμπίνταμ - Χριστιάνα
  • 1983 Ατέλειωτος Δρόμος – Δήμητρα Γαλάνη
  • 1983 Μόνον Άντρες – Γιώργος Μαρίνος
  • 1984 Έξοδος Κινδύνου – Άλκηστις Πρωτοψάλτη
  • 1984 Εξ Αδιαιρέτου – Μανώλης Μητσιάς
  • 1984 Κανονικά – Δήμητρα Γαλάνη
  • 1984 Διαίρεση – Βασίλης Παπακωνσταντίνου
  • 1984 Στον Αστερισμό Της Μέδουσας – Γιώργος Μαρίνος
  • 1985 Του Αγίου Βαλεντίνου – Βίκυ Μοσχολιού
  • 1985 Κυκλοφορώ Κι Οπλοφορώ – Άλκηστις Πρωτοψάλτη
  • 1985 Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω – Δήμητρα Γαλάνη
  • 1986 Ξαρχάκος–Πάριος – Γιάννης Πάριος
  • 1986 Οι Φόβοι Του Μεσημεριού – Μαρία Κανελλοπούλου
  • 1986 Παιχνίδι Για Δύο – Δήμητρα Γαλάνη
  • 1986 Λυσιστράτη – Λάκης Λαζόπουλος, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Μανώλης Μητσιάς
  • 1987 Λεωφόρος – Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Κώστας Γανωτής
  • 1988 Δικαίωμα – Άλκηστις Πρωτοψάλτη
  • 1988 Μαμά Γερνάω – Τάνια Τσανακλίδου
  • 1988 Προσωπικά – Ελένη Δήμου
  • 1988 Νυχτερινή Κυβέρνηση – Δήμητρα Γαλάνη, Γιώργος Νταλάρας, Μαρία Φωτίου
  • 1989 Δεν Έχω Ιδέα – Κώστας Μακεδόνας, Βίκυ Μοσχολιού, Αλίκη Βουγιουκλάκη, Αρλέτα
  • 1989 Σε Απόσταση Αναπνοής - Χριστιάνα
  • 1989 Πιάσε Κόκκινο – Βίκυ Μοσχολιού
  • 1990 Shirleu Valentine – Αλίκη Βουγιουκλάκη
  • 1990 Λεωφόρος Β’ – Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Κώστας Γανωτής, Χρήστος Στέργιογλου
  • 1990 Paolo Conte – Χάρις Αλεξίου
  • 1990 Κρατάει Χρόνια Αυτή Η Κολώνια – Χάρις Αλεξίου
  • 1990 Εφημερία – Βίκυ Μοσχολιού
  • 1990 Ούτε Που Ρώτησα – Μανώλης Λιδάκης
  • 1991 Μένω Εκτός – Ελευθερία Αρβανιτάκη
  • 1991 Παραδέχτηκα – Άλκηστις Πρωτοψάλτη
  • 1991 Αυτός Ο Γιώργος – Γιώργος Μαρίνος
  • 1992 Το Έκτο Πάτωμα – Άννα Παναγιωτοπούλου, Κατιάνα Μπαλανίκα, Γιώργος Νινιός, Χρήστος Βαλαβανίδης κα.
  • 1992 Δι’Ευχών – Χάρις Αλεξίου
  • 1992 ZOOM '91 / '92 – Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Κώστας Μακεδόνας, Κώστας Γανωτής
  • 1992 Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε – Κώστας Ρηγόπουλος, Μάρθα Καραγιάννη κα.
  • 1993 Ανθρώπων Έργα – Άλκηστις Πρωτοψάλτη
  • 1993 Αναστασία – Ελευθερία Αρβανιτάκη
  • 1994 Τα Κορμιά Και Τα Μαχαίρια – Ελευθερία Αρβανιτάκη
  • 1994 Μη Φοβάσαι Την Φωτιά – Χάρις Αλεξίου, Αλκίνοος Ιωαννίδης
  • 1994 Πολιτεία Γ – Μανώλης Μητσιάς
  • 1995 Ανάσα Η Τέχνη Της Καρδιάς – Δήμητρα Γαλάνη
  • 1995 Όταν Έρχονται Οι Φίλοι Μου – Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Λίτσα Διαμάντη, Κώστας Μακεδόνας κα.
  • 1995 Τρίτο Στεφάνι – Άλκηστις Πρωτοψάλτη
  • 1995 Αλεπού Της Αγάπης - Milva
  • 1996 Στον Δρόμο Με Τα Χάλκινα – Μανώλης Μητσιάς
  • 1996 Στου Αιώνα Την Παράγκα – Δημήτρης Μητροπάνος
  • 1997 Σαν Ηφαίστειο Που Ξυπνά – Άλκηστις Πρωτοψάλτη
  • 1998 Χορός Με Την Σκιά Μου – Δήμητρα Γαλάνη
  • 1999 Σαν Ηφαίστειο Που Ξυπνά Live – Άλκηστις Πρωτοψάλτη
  • 2000 Υδρόγειες Σφαίρες – Άλκηστις Πρωτοψάλτη
  • 2000 Ύστερα Ήρθαν Οι Μέλισσες - Μαρινέλλα
  • 2000 Μικρές Ιστορίες – Ελευθερία Αρβανιτάκη
  • 2000 Στην Ακρη Ενός Φιλιού – Μαργαρίτα Ζορμπαλά
  • 2001 Τα Μυστικά Του Κήπου – Χρόνης Αηδονίδης, Χάρις Αλεξίου, Ψαραντώνης κα.
  • 2002 Οπωσδήποτε Παράθυρο – Ελένη Βιτάλη, Τάνια Τσανακλίδου, Μελίνα Ασλανίδου, Χάρης Κατσιμίχας, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας κα.
  • 2002 Καινούργια Μυστικά – Συλλογή
  • 2003 Μαζί – Μαρινέλλα, Γιώργος Νταλάρας
  • 2004 Να Το Φως – Γιάννης Κότσιρας
  • 2004 Άμμος Ήτανε – Μαρινέλλα
  • 2004 Δύσκολη Καρδιά – Δημήτρης Μπάσης
  • 2005 Ισόβια – Μανώλης Μητσιάς
  • 2006 Μόνη Περπατώ – Νανά Μούσχουρη
  • 2007 Uranya – Άλκηστις Πρωτοψάλτη
  • 2007 Ντάμα Κούπα – Δήμητρα Γαλάνη
  • 2007 Με Το’να Πόδι Στ’Αστρα – Γιώργος Νταλάρας
  • 2007 Σπινθήρας – Βασίλης Λέκκας


Γιαουρτο...ανάλυση από τον Γιώργο Τράγκα



HOSTESS...ΣΥΝΤΑΓΗ ΡΙΨΗΣ ΓΙΑΟΥΡΤΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΤΡΑΓΚΑ 
ΓΙΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΔΟΧΕΙΑ ΣΤΡΑΓΓΙΣΤΟΥ,ΣΑΚΟΥΛΑΣ,ΚΕΣΕΔΑΤΟΥ,ΑΠΑΧΟΥ,ΛΗΓΜΕΝΩΝ ΚΑΙ 
ΞΙΝΙΣΜΕΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΔΕΡΜΙΔΑ!!


Στο χώρο του μπλόκου στο ΒΙΟΠΑ Κερατέας  εκατοντάδες Κερατιώτες,
 μετά την είδηση που κυκλοφόρησε ότι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θόδωρος Πάγκαλος συντρώγει μετά της συζύγου και του πρώην διοικητή 
του ΑΤ Λαυρίου κ. Λαντζανάκη στα Καλύβια, μετέβησαν στην ταβέρνα και διαμαρτυρήθηκαν έντονα εναντίον του, εκτοξεύοντας μαζί με τις ύβρεις και... γιαούρτια.

Ο Θ. Πάγκαλος βγήκε να τους μιλήσει, αλλά η ένταση και η οργή των κατοίκων, τον ανάγκασε να μπει μέσα στην ταβέρνα, ενώ κλούβες των ΜΑΤ, μετέβησαν για να προστατεύσουν τον....  αντιπρόεδρο. 

.Συνέντευξη με τον έλληνα φιλόσοφο Κορνήλιο Καστοριάδη (1922-1997)

HOSTESS..
//...Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον
ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην
οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος
δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες. Το
αποτέλεσμα είναι η φαυλοκρατία ως μόνιμο χαρακτηριστικό. Η φαυλοκρατία
συνεχίζει την αιωνόβια παράδοση της αυθαιρεσίας των κυρίαρχων και των
«δυνατών»: Ελληνιστικοί ηγεμόνες, Ρωμαίοι ανθύπατοι, Βυζαντινοί
αυτοκράτορες, Τούρκοι πασάδες, κοτζαμπάσηδες, Μαυρομιχάληδες, Κωλέττης,
Δηληγιάννης...//

Η συνέντευξη :

Δημοσιογράφος:

Συχνά λέγεται ότι η Ελλάδα είναι «προβληματική», στην Ελλάδα «όλα γίνονται
στον αέρα», «χωρίς προγραμματισμό», «χωρίς βάρος». Με τέτοιες διαπιστώσεις
συμφωνούν πολλοί. Αλλά περιορίζονται συνήθως μόνον στις διαπιστώσεις.
Γνωρίζω ότι η ελληνική κατάσταση σας απασχολεί βαθειά.
Ποια είναι η ερμηνεία σας για όσα συμβαίνουν;
Γιατί συμβαίνουν έτσι τα πράγματα στην Ελλάδα; Ποιες οι βαθύτερες αιτίες;

Καστοριάδης:
Πρώτον, δεν ξέρω. Δεύτερον, στο μέτρο που μπορώ να ξέρω κάτι, είναι ότι η
πολιτική ζωή του ελληνικού λαού τελειώνει περίπου το 404 π.χ.

Δημοσιογράφος:
Νομίζω ότι θα ενοχλήσει πολύ αυτή η διατύπωσή σας.

Καστοριάδης:
Τι να κάνουμε. Μιλώ για την πραγματική πολιτική ζωή του λαού ως αυτόνομου
παράγοντα. Δεν μιλώ για μάχες, για αυτοκράτορες, για Μεγαλέξανδρους και
Βασίλειους Βουλγαροκτόνους. Μετά τον πέμπτο π.Χ. αιώνα και την αυτοκυβέρνηση
του λαού στις δημοκρατικές πόλεις -και πάντως, μετά τον περίεργο τέταρτο π.Χ.
αιώνα - η ελληνική ελευθερία πεθαίνει.
Οι ελληνικές πόλεις γίνονται υποχείριες των βασιλέων της Μακεδονίας. Βεβαίως, ο
Αλέξανδρος και οι διάδοχοί του παίζουν έναν κοσμοϊστορικό ρόλο. Κατακτούν
την Ασία και την Αίγυπτο. Διαδίδουν την ελληνική γλώσσα και παιδεία. Αλλά
πολιτική ζωή, πλέον, δεν υπάρχει. Τα βασίλεια των διαδόχων του Αλεξάνδρου,
ως πολιτική συγκρότηση, είναι ουσιαστικά μοναρχίες. Εξ άλλου, καθώς ξέρουμε,
ο ίδιος ο Αλέξανδρος αντιμετώπισε στασιασμό των Ελλήνων που είχε πάρει μαζί
του, διότι ήθελε να τους υποχρεώσει να γονυπετούν μπροστά του, όπως οι
Πέρσες μπροστά στον Μεγάλο Βασιλέα - πράγμα ανθελληνικότατο. Σε όλη τη
διάρκεια της ελληνιστικής εποχής οι ελληνικές πόλεις, με λίγες περιθωριακές
και παροδικές εξαιρέσεις, αποτελούν παιχνίδια στα χέρια των ελληνιστικών
δυναστειών. Ακολουθεί η ρωμαϊκή κατάκτηση, κάτω από την οποία οι ελληνικές
πόλεις δεν έχουν παρά μόνον κοινοτική ζωή.
Κατόπιν, έρχεται η Βυζαντινή αυτοκρατορία. Το Βυζάντιο είναι μια ανατολική,
θεοκρατική μοναρχία. Στο Βυζάντιο η πολιτική ζωή περιορίζεται στις ίντριγκες
της Κωνσταντινούπολης, του αυτοκράτορα, των "δυνατών" και των ευνούχων της
αυλής. Και βεβαίως, τα σχολικά μας βιβλία δεν αναφέρουν ότι στη βυζαντινή
αυλή υπήρχαν ευνούχοι, όπως σ' αυτήν του Πεκίνου.

Δημοσιογράφος:
Όλα αυτά αφορούν ένα πολύ μακρινό ιστορικό παρελθόν. Η Ελλάδα ως
σύγχρονο νεοελληνικό κράτος έχει, ήδη, ιστορία εκατόν εβδομήντα ετών.
Θα θέλατε να επικεντρωθείτε σ' αυτήν την περίοδο;

Καστοριάδης:
Μα, αυτή η περίοδος είναι ακατανόητη χωρίς τους είκοσι έναν αιώνες
ανελευθερίας που προηγήθηκαν. Λοιπόν, μετά το Βυζάντιο έρχεται η
τουρκοκρατία. Μην ανησυχείτε, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες. Θα αναφέρω μόνον
ότι επί τουρκοκρατίας όση εξουσία δεν ασκείται απ' ευθείας από τους
Τούρκους, ασκείται από τους κοτζαμπάσηδες (τους εντολοδόχους των Τούρκων),
οι οποίοι κρατούν τους χωριάτες υποχείριους. Συνεπώς, ούτε σ' αυτήν την
περίοδο μπορούμε να μιλήσουμε για πολιτική ζωή. Όταν αρχίζει η Επανάσταση
του 1821, διαπιστώνουμε από τη μια μεριά τον ηρωισμό του λαού και από την
άλλη, σχεδόν αμέσως, την τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική
κοινωνία. Την επομένη της πτώσης της Τριπολιτσάς αρχίζουν οι εμφύλιοι
πόλεμοι.

Δημοσιογράφος:
Πού οφείλεται αυτή η «τεράστια αδυναμία να συγκροτηθεί μια πολιτική
κοινωνία»; Ποιοί είναι οι λόγοι;

Καστοριάδης:
Ουδείς μπορεί να δώσει απάντηση στην ερώτησή σας για ποιο λόγο, κάποιος,
σε μιαν ορισμένη στιγμή, δεν δημιούργησε κάτι. Η συγκρότηση ενός λαού σε
πολιτική κοινωνία δεν είναι δεδομένη, δεν είναι κάτι που χαρίζεται, αλλά
κάτι που δημιουργείται. Μπορούμε απλώς να διαπιστώσουμε ότι,
όταν απουσιάζει μια τέτοια δημιουργία, τα χαρακτηριστικά
της προηγούμενης κατάστασης διατηρούνται ή αλλάζουν μόνο μορφή.

Δημοσιογράφος:
Και ποια είναι τα χαρακτηριστικά αυτά στην ελληνική περίπτωση;

Καστοριάδης:
Ορισμένα τα εντοπίζουμε ήδη στους εμφύλιους πολέμους της Επανάστασης του
1821. Βλέπουμε, για παράδειγμα, ότι η νομιμοφροσύνη και η αλληλεγγύη έχουν
τοπικό ή τοπικιστικό χαρακτήρα, ισχυρότερο συχνά από τον εθνικό. Βλέπουμε,
επίσης, ότι οι πολιτικές κατατάξεις και διαιρέσεις είναι συχνά σχετικές με
τα πρόσωπα των «αρχηγών» και όχι με ιδέες, με προγράμματα, ούτε καν με
"ταξικά" συμφέροντα. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό είναι η στάση απέναντι στην
εξουσία. Στην Ελλάδα, μέχρι και σήμερα, το κράτος εξακολουθεί να παίζει τον
ρόλο του ντοβλετιού, δηλαδή μιας αρχής ξένης και μακρινής, απέναντι στην
οποία είμαστε ραγιάδες και όχι πολίτες. Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος
δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες. Το
αποτέλεσμα είναι η φαυλοκρατία ως μόνιμο χαρακτηριστικό. Η φαυλοκρατία
συνεχίζει την αιωνόβια παράδοση της αυθαιρεσίας των κυρίαρχων και των
«δυνατών»: Ελληνιστικοί ηγεμόνες, Ρωμαίοι ανθύπατοι, Βυζαντινοί
αυτοκράτορες, Τούρκοι πασάδες, κοτζαμπάσηδες, Μαυρομιχάληδες, Κωλέττης,
Δηληγιάννης.

Δημοσιογράφος:
Εξαιρέσεις δεν βλέπετε να υπάρχουν; Εξαιρέσεις εντοπισμένες κυρίως στον 19ο
και στον 20ό αιώνα;

Καστοριάδης:
Ε, υπάρχουν δυο-τρεις εξαιρέσεις: ο Τρικούπης, ο Κουμουνδούρος, το
Βενιζελικό κίνημα στην πρώτη περίοδο του. Αλλά τα όποια αποτελέσματά τους
καταστράφηκαν από τη δικτατορία του Μεταξά, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τον
ρόλο του παλατιού, τη δικτατορία της 21ης Απριλίου, την πασοκοκρατία. Στο
μεταξύ, μεσολάβησε ο σταλινισμός που κατόρθωσε να διαφθείρει και να
καταστρέψει αυτό που πήγαινε να δημιουργηθεί ως εργατικό και λαϊκό κίνημα
στην Ελλάδα. Τα αποτελέσματα τα πληρώνουμε ακόμη. Μου ζητάτε να σας
εξηγήσω. Μπορείτε να μου εξηγήσετε εσείς, γιατί οι Έλληνες, που σκοτώνονταν
εννέα χρόνια, για να απελευθερωθούν από τους Τούρκους, θέλησαν αμέσως
μετά έναν βασιλιά; Και γιατί, αφού έδιωξαν τον Όθωνα, έφεραν
τον Γεώργιο; Και γιατί μετά ζητούσαν "ελιά, ελιά και Κώτσο βασιλιά";

Δημοσιογράφος:
Μα, οι δικές σας απαντήσεις ενδιαφέρουν ιδίως όταν αφορούν σε ερωτήματα
που εσείς θέτετε. Θα θέλατε, λοιπόν, να διατυπώσετε τις απόψεις σας;

Καστοριάδης:
Σύμφωνα με την παραδοσιακή «αριστερή» άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν
η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως να πούμε
ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού
λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε;
Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο
λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για
δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του,
τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός - όπως
και κάθε λαός - είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος
και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα.

Δημοσιογράφος:
Πώς την εννοείτε αυτήν την ευθύνη;

Καστοριάδης:
Δεν δικάζουμε κανέναν. Μιλάμε για ιστορική και πολιτική ευθύνη. Ο ελληνικός
λαός δεν μπόρεσε έως τώρα να δημιουργήσει μια στοιχειώδη πολιτική
κοινωνία. Μια πολιτική κοινωνία, στην οποία, ως ένα μίνιμουμ,να θεσμισθούν
και να κατοχυρωθούν στην πράξη ταδημοκρατικά δικαιώματα τόσο των
ατόμων όσο και των συλλογικοτήτων.

Δημοσιογράφος:
Θέλετε να πείτε ότι -αντιθέτως- σε άλλες χώρες, στη Δυτική Ευρώπη.

Καστοριάδης:
Εκεί, αυτό έγινε ! Ο μακαρίτης ο Γιώργος Καρτάλης έλεγε κάνοντας μου
καζούρα στο Παρίσι το 1956:«Κορνήλιε, ξεχνάς ότι στην Ελλάδα δεν έγινε
Γαλλική Επανάσταση». Πράγματι, στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει εποχή που
ο λαός να έχει επιβάλει, έστω και στοιχειωδώς, τα δικαιώματα του.
Και η ευθύνη, για την οποία μίλησα, εκφράζεται με την ανευθυνότητα της
παροιμιώδους φράσης: «εγώ θα διορθώσω το ρωμέικο ;».
-Ναι, κύριε, εσύ θα διορθώσεις το ρωμέικο, στον χώρο και στον τομέα
όπου βρίσκεσαι.

Πέμπτη, Μαρτίου 15, 2012

ΤΡΙΠΟΛΗ ΑΡΚΑΔΙΑ



HOSTESS...Η Τρίπολη (γνωστή παλιότερα και ως Τριπολιτσά και Ντρομπολιτσά) είναι πόλη στην κεντρική Πελοπόννησο, μεγαλύτερη πόλη και πρωτεύουσα του νομού Αρκαδίας και της επαρχίας Μαντινείας. Βρίσκεται σε υψόμετρο 660 μέτρων. Είναι επίσης έδρα της Περιφέρειας Πελοποννήσου. Ο πληθυσμός της είναι 25.520 κάτοικοι.

Αξιοθέατα 

  • Μητρόπολη. Αφιερωμένη στον Άγιο Βασίλειο, οικοδομήθηκε στη θέση όπου ήταν το τζαμί του Μπεκίρ-Πασά.
  • Πλατεία Άρεως. Διαμορφώθηκε στη θέση όπου βρισκόταν το σεράι.
  • Κεντρική Πλατεία Τρίπολης ή Πλατεία Αγίου Βασιλείου
  • Αρχαιολογικό Μουσείο Τρίπολης. Στεγάζεται σε διώροφο νεοκλασικό κτίριο,έργο του αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλλερ. Εκτίθενται ευρήματα από τις ανασκαφές αρχαίων θέσεων στην Αρκαδία. Περιλαμβάνει νεολιθικά και πρωτοελλαδικά αντικείμενα και σκεύη από πρόσφατες ανασκαφές στο Σακοβούνι Καμενίτσας Αρκαδίας, καθώς και πλούσια συλλογή Υστερομυκηναϊκών και Υπομυκηναϊκών Χρόνων από το Παλαιόκαστρο της Γόρτυνας. Εκτίθενται ακόμα ευρήματα Γεωμετρικών χρόνων από νεκροταφεία της Μαντινείας και κεραμική, γλυπτική και ανάγλυφα Αρχαϊκών μέχρι Ρωμαϊκών χρόνων από περιοχές της Αρκαδίας. Ξεχωρίζει η μοναδική στην Ελλάδα συλλογή των λατρευτικών ειδωλίων των Πρωτοελλαδικών χρόνων από το Σακοβούνι, όπως και το ομόγλυφο καθήμενο άγαλμα θεάς (ίσως Αθηνά) από την Ασέα και τα ευρήματα της 15ετούς ανασκαφής στην Έπαυλη του Ηρώδου του Αττικού στη Λουκού Κυνουρίας. Υπάρχουν επίσης ευρήματα Παλαιοχριστιανικών και Πρώιμων Βυζαντινών χρόνων.
  • Πολεμικό Μουσείο. Ιδρύθηκε το Φεβρουάριο του 2000 και στεγάζεται στο ισόγειο του σπιτιού του Μαλλιαρόπουλου στην κεντρική πλατεία του Αγίου Βασιλείου. Περιλαμβάνει κυρίως εκθέματα από τον αγώνα του 1821, όπως και του πολέμου του 1940. Ξεχωρίζουν το εκμαγείο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, η προτομή του και συλλογές όπλων και σπαθιών από την Επανάσταση.
  • Πολιτιστική ζωή 

    Πολλά καλλιτεχνικά σωματεία και φορείς συμβάλλουν στην πολιτιστική ζωή της Τρίπολης. Τα πλέον σημαντικά είναι:
    • Φιλαρμονική Τριπόλεως. Από τα αρχαιότερα σωματεία της πόλης (1893) με λαμπρή δράση στο παρελθόν (Ατείλο Ροτζέρο Καμπανίλε)
    • Φιλοτεχνικός Όμιλος Τρίπολης. 40ετής παρουσία στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης
    • Χορωδία Τρίπολης και Χορωδία "Ορφέας"
    • Θεατρική Ομάδα Τρίπολης με συνεχή παρουσία από το 1984: Το Μάρτιο του 1995 έλαβε τιμητική διάκριση από την Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων για την προσφορά της στο θέατρο. Επίσης, το 1998, στα πλαίσια του εορτασμού των 100 χρόνων της Ελληνικής Εταιρείας Θεατρικών Συγγραφέων, η Θ.Ο.Τ. προσκλήθηκε ως η μόνη ερασιτεχνική ομάδα στην Ελλάδα να παρουσιάσει το έργο Μήδεια.
    • Ομάδα "Έλευσις"' με παρουσία από το 1998.
    Στην Τρίπολη υπάρχουν πολλοί όμιλοι παραδοσιακού χορού (Λύκειο Ελληνίδων, Αρκαδιανή, Χορευτικός, Εστία, Κέντρο Ελληνικού Χορού κ.α.).
    Γνωστός πεζογράφος υπήρξε ο Βασίλης Μπενόπουλος.
    Γνωστοί εικαστικοί της πόλης είναι:
    • Δημήτρης Κούρος. Ζωγράφος - γλύπτης με δεκάδες εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
    • Δημήτρης Ταλαγάνης. Αρχιτέκτονας και ζωγράφος με παρουσία στο εξωτερικό και στην Ελλάδα
    • Χρήστος Αναγνωστόπουλος. Καλλιτέχνης στη γλυπτική-διακόσμηση με γυαλί και μέταλο.
    Η πόλη διαθέτει τρεις βιβλιοθήκες - Δημόσια, Δημοτική και Πανεπιστημιακή.

Τρίτη, Μαρτίου 13, 2012

Ο Πειραιάς του Χθες



HOSTESS...Ο Πειραιάς καταγράφηκε στο cult φιλμ «Οι Διαρρήκτες» το 1971. Η θρυλική σεκάνς της καταδίωξης του Βερνέιγ, με πρωταγωνιστές ένα Fiat 124 και ένα Opel Rekord, έμεινε στην ιστορία του σινεμά.Το φιλμ είναι «Οι Διαρρήκτες» του Βερνέιγ (1971).
Δειτε στο 04:20 την ταμπέλα της απριλιανής χούντας... Η γαλλική του ονομασία είναι Le casse και η Αγγλική του The burglars. Στο ρόλο του αστυνομικού με το κομπολόι που καταδιώκει τον Μπελμοντό είναι ο Ομάρ Σαρίφ.


ΠΩΣ ΝΑ ΦΟΡΕΣΕΤΕ ΕΝΑ ΑΝΤΡΙΚΟ ΠΟΥΚΑΜΙΣΟ ...



HOSTESS... Όταν η έκφραση σου πήρανε και το πουκάμισο αποκτάει νόημα...Το video που ακολουθεί, δείχνει πώς μπορείτε με λίγες κινήσεις να το φορέσετε ως στραπλες short dress με φαρδιά ζώνη στη μέση με φιόγκο μπροστά ή στην πλάτη, ως ασύμμετρη φούστα με όγκο, ως στραπλες ή halterneck top. Λεπτομέρεια που μετράει: οι κάθετες ρίγες στο πουκάμισο, οι οποίες κολακεύουν τη σιλουέτα.

Κυριακή, Μαρτίου 11, 2012

Μ' άφησες σαν πόλη τουρκεμένη ΑΛΕΞΙΟΥ(ΒΑΡΔΗΣ)

  HOSTESS.
."Σαν πόλη τουρκεμένη" είναι στίχος που περιλαμβάνεται στο τραγούδι και το ζητούμενο ειναι να περιγραφεί η συναισθηματική άλωση με τη λέξη που τραγικά ορίζει οσο και αποτελεσματικά  τη καταπάτηση  και την ερήμωση
μιας ευτυχισμένης πολιτείας- βλέπε ψυχή- απο μια βάρβαρη κατάκτηση.Η μεταφορική πρόταση ειναι ευρηματική στη σύλληψή της.

Τουρκεμένη
 που σημαίνει
1) αλλαξοπιστώ ή εξαναγκάζομαι να ασπαστώ διά της βίας άλλη πίστη,
2) Θυμωμένη, οργισμένη  μέχρι μανίας,
3) εξαφανίζομαι, χάνομαι ξαφνικά, περνώ στην κυριότητα άλλου,
4)μια πιο "ελεύθερη"ερμηνεία, κουρσεμένη.






Στίχοι: Σαράντης Αλιβιζάτος
Μουσική: Αντώνης Βαρδής
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου


Μ΄άφησες σαν πόλη τουρκεμένη
μα το δάκρυ γέλιο το ντυσα
γύρισες μετά να δεις τι μένει
κι είπες πως φριχτά σε πρόδωσα

Ύστερα βαριά πήρες το δρόμο
ύστερα εγώ δεν είχα τίποτα
γέλιο ήρθε μόνο γέλιο με το χρόνο
κι είπες πως σε πρόδωσα αλύπητα
Μ' άφησες σαν πόλη τουρκεμένη κι είπες πως σε πρόδωσα

Μ' άφησες σαν πόλη τουρκεμένη
μα κρασί τον πόνο κέρασα
κι όταν δεν με είδες δακρυσμένη
είπες πως φριχτά σε γέλασα

Ύστερα βαριά πήρες το δρόμο
ύστερα εγώ δεν είχα τίποτα
γέλιο ήρθε μόνο γέλιο με το χρόνο
κι είπες πως σε πρόδωσα αλύπητα
Μ' άφησες σαν πόλη τουρκεμένη κι είπες πως σε γέλασα